ነገረ ሥላሴን የምናጠናበት ምክንያት (ክፍል ፪)

 Please read in PDF

ካለፈው የቀጠለ …

2.4. እውነትን በመኖር ለማደግ

እውነተኛ ዕውቀት አእምሮን ጤናማ ያደርጋል። እውነተኛ ዕውቀትና ጤናማ ትምህርት የሌላቸው ሕይወታቸውና ልምዳቸውም ጤናማ ሊኾን አይችልም። በክርስትና ትምህርት ስናውቅ እናምናለን፤ ስናምነው ደግሞ የምናውቀው ብዙ አለን። የእምነት ዕድገት የሕይወት፣ የአምልኮና የመንፈሳዊ ዕድገት ለውጥ ነው።

ቅዱስ ጳውሎስ፣ “የክብር አባት የጌታችን የኢየሱስ ክርስቶስ አምላክ እርሱን በማወቅ የጥበብንና የመገለጥን መንፈስ እንዲሰጣችሁ እለምናለሁ።” (ኤፌ. 1፥17) በማለት፣ እግዚአብሔርን በማወቅ እንዲያድጉ የጥበብና የመገለጥ መንፈስ እንዲሰጣቸው ልመና ያቀርባል። ይህም ዕውቀት ከራሱ ከእግዚአብሔር እንጂ ከሌላ ከማንም ሊመጣ እንደማይችልም ጭምር ይናገራል።

በሌላ ስፍራም፣ “ሁላችን የእግዚአብሔርን ልጅ በማመንና በማወቅ ወደሚገኝ አንድነት፥ ሙሉ ሰውም ወደ መሆን፥ የክርስቶስም ሙላቱ ወደሚሆን ወደ ሙላቱ ልክ እስክንደርስ ድረስ፥ ቅዱሳን አገልግሎትን ለመሥራትና ለክርስቶስ አካል ሕንጻ ፍጹማን ይሆኑ ዘንድ።” (ኤፌ. 4፥12-13) እንዲል የጸጋ ስጦታዎች ኹሉ የሚሰጡትና የሚታደሉት ወደ ክርስቶስ ሙላቱ ልክ እንድናድግ ነው።

ከዚህም የተነሣ፣ አውቀነው በፍጹም ያልታዘዝነው ደግሞም ያልኖርነው እውነት፣ ከሐሰተኝነት በምንም አይተናነስም፤ በጌታ ትምህርት የፈሪሳዊነት አንዱ መገለጫም፣ ላመኑት እውነት ፍጹም አለመታዘዝ ነው።

      3. የምናጠናበትን ወይም የምንማርበትን ዓላማዎች የሚያጸኑ ምክንያቶች፦

3.1. ሥላሴ መጽሐፍ ቅዱሳዊ ትምህርት ነው።

ትምህርተ ሥላሴ መጽሐፍ ቅዱሳዊ ትምህርት ነው። መጽሐፍ ቅዱሳዊ ትምህርት ኹሉ ደግሞ ኦርቶዶክሳዊ ነው። ኦርቶዶክሳዊነት ምንድር ነው?

“ኦርቶዶክስ ማለት ኦርቶ ርቱዕ፤ ዶክስ ባህል ሐሳብ፣ ኅሊና፣ ስብሐት፣ ምስጋና ይኾናል፤ በተገናኝ ርቱዐ ሃይማኖት ማለት ነው። … ኦርቶዶክሳዊ ማለት ደግሞ የኦርቶዶክሳዊ ወገን እውነተኛ ቅን፣ በሃይማኖቱ ሐሰትና ስህተት ጽነት የሌለበት።”[1]

ከዚህ የምንረዳው ኦርቶዶክሳዊነት ጥንተ ስያሜው ትምህርትን እንጂ፣ ተቋምን ወይም የአንድ ቡድን መጠሪያ የሚያመለክት አይደለም። ትምህርትን ያመለክታል ስንልም፣ መጽሐፍ ቅዱሳዊውን ሐሰትና ስህተት ጽነት የሌለበትን ማለታችን ነው። እንግዲህ ትምህርተ ሥላሴ ከመጽሐፍ ቅዱስ የተቀዳ እውነተኛ ኦርቶዶክሳዊ ትምህርት ነው። እንግዲህ እንዲህ ማለት እንችላለን፤ መጽሐፍ ቅዱሳዊ ኹሉ ኦርቶዶክሳዊ ሲኾን፣ ዛሬ ላይ የምናየው ኦርቶዶክሳዊ ኹሉ ግን መጽሐፍ ቅዱሳዊ ነው ማለት አንችልም።

ትምህርተ ሥላሴ መጽሐፍ ቅዱስ ባልተጻፈበትም ዘመን የታመነ እውነት ነው። ስለዚህም ባይገባንም እንኳ መጽሐፍ ቅዱሳዊ በመኾኑ ብቻ ልንታመነውና ልንኖርበት ይገባናል። ምክንያቱም እምነታችን የሚጀምረው ይህን ከማመን ነውና። መጽሐፍ ቅዱሳዊ እምነትና እውነት ደግሞ ፈጽሞ ቸል ሊባል አይገባም።

3.2. አምልኮአችን ሥላሴን በመረዳት ላይ የተመሠረተ ነው፤

አምልኮአችን የሥላሴ ስምን በመጥራትና በመደጋገም፣ ከታላቅ አክብሮትም የተነሣ ስሙን በመፍራት ማዕከል ያደረገ ነው። የእግዚአብሔር ስም ይባርካል (ዘዳ. 21፥5፤ 1ዜና. 23፥13)፣ የእግዚአብሔር ስም በአምልኮ ይታወጃል (ዘጸ. 34፥5)፣ የሚያመልኩት ኹሉ የእግዚአብሔርን ስም ሊያጐሳቍሉ አይገባቸውም (ዘሌ. 21፥6)፣ “«አምላክህ እግዚአብሔር» የተባለውን የተመሰገነውንና የተፈራውን ስም ባትፈራ፥ …” (ዘዳ. 28፥58፤ መዝ. 29፥2) ተብሎ እንደ ተጻፈ፣ አማኞች ኹሉ ይህን ስም ሊፈሩትና እጅግ በአምልኮ ዘወትር ሊያከብሩት (መዝ. 66፥2፤ 96፥8)፣ በስሙ ልንጓደድ (ኰራ፤ ኰራ ልንል) (1ዜና. 16፥10፤ መዝ. 105፥3) ይገባናል።

ምክንያቱም ስሙ፣ “በእርሱ የሚያምን ሁሉ በስሙ የኃጢአቱን ስርየት እንዲቀበል ነቢያት ሁሉ ይመሰክሩለታል” (ሐ.ሥ. 10፥43) እንዲል የኀጢአትን ሥርየት ይሰጣል (ሉቃ. 24፥47፤ 1ዮሐ. 2፥12)፣ ስሙ የጸና ግንብ ነው (ምሳ. 18፥10)፣ ስሙ ሕይወታችን ነው (ዮሐ. 20፥31)፣ ስሙ ይታመናል (ዮሐ. 3፥18፤ ሐ.ሥ. 3፥16፤ 10፥43፤ ሮሜ 1፥5)።

እግዚአብሔርና ስሙ አንድ ናቸው፤ ሰለሞን መቅደሱን ለእግዚአብሔር በሠራ ጊዜ ምን እንደ ተናገረ እናስተውል፣ “… ለእስራኤልም አምላክ ለእግዚአብሔር ስም ቤት ሠራሁ።” (1ነገ. 8፥20) እንዲል፣ እግዚአብሔርና ስሙ ሊነጣጠሉ አይችሉም። ቅዳሴአችን “አብ ቅዱስ ነው፤ ወልድ ቅዱስ ነው መንፈስ ቅዱስም ቅዱስ ነው” ብሎ፣ ሲዘጋም ወይም ሲጨርስም፣ “ስብሐት ወክብር ለሥሉስ ቅዱስ ይደሉ” የሚል ነው።

ስለዚህም ሥላሴንና ስሙን ከአምልኮ መንቀል ወይም መነጠል፣ መንፈሳዊ ኹለንተናን ያነቅዛል። ድነናል ካልን፣ በዚህ ስም መታመን፣ በሥላሴ ውስጥ መግባትና መኖር፣ እርሱን በማምለክ ብቻም ልን ጸና ይገባናል።

ይቀጥላል …

---

[1] ኪዳነ ወልድ ክፍሌ(አለቃ)፤ ገጽ 243