ራስን በልክ አለማየት

Please read in PDF

    የንስሐ ልብ ያለው ተነሳሒ ሰው የመጀመርያ ጠባዩ ራሱን በልኩ ማየቱ ነው፡፡ በየትኛውም ጊዜ ለመጸጸት፣ ይቅርታ ለመጠየቅና በግልጥ ኃጢአቱን ተናዞ ንስሐ ለመግባትም ራሱን ያዘጋጀ ብርቱ ሰው ነው፡፡ በመንፈሳዊውና በዓለማዊው ህይወት ራስን በልክ እንደማወቅ ያለ ታላቅነትና አሸናፊነት ያለ አይመስልኝም፡፡ እንዲህ ያለ ሰው ምን ቢሆን እንደሚሸነፍ ምን ቢያደርግ እንደሚረታ ስለሚያውቅ ተግዳሮትን ማለፍ ድልንም መቀዳጀት ይችልበታል፡፡

         ሁሉን እንደሚችሉ ማሰብና ሁልጊዜ የቀዳሚነቱን ሥፍራ ያለጌታ ለመጨበጥ መቋመጥ ከጎልያዳዊ መንፈስነትና ውድቀት አያዘልልም፡፡ ጎልያድ ምናልባት ቁመቱ ስድስት ጫማ ያህል ሁለንተናው በብረት የተጋጠመና የማይረታ ቢመስልም ልኩ የነበረው ግን መታጠቂያውን በወግ እንኳ ባልታጠቀው በዳዊት ኮሮጆ የነበረችዋ ሚጢጢዬዋ ጠጠር ነበረች፡፡በወንጭፍ ተወንጭፋ ከአናቱ ተሰክታ የጣለችው፡፡

        ትልልቅ የበጎነት ሥራዎች የተሰሩት በትልልቅ ሰዎች ሳይሆን ልካቸውን በሚያውቁበት ትናንሽ እውነተኛ ልቦች ነው፡፡ ተግዳሮቶቻችንና ጠላቶቻችን ከፍ ብለው የታዩን እነርሱ ከእኛ በልጠው ሳይሆን (የተግዳሮት ትንሽ የለውምና) እኛ ጋ ያለውን ነገር ገልጠን ማየት አለመጀመራችን ነው፡፡እኛ ጋ ያለው ከሁሉ የሚበልጥ ነው ለማለት ራስን በልክ ማየት ያሻል፡፡

       ፋሺስት ኢጣልያ ኢትዮጲያን ሲወር የሮማ ካቶሊክ ጳጳስ መድፍ ባርኮ ተዋጉበት ብሎ ወደኢትዮጲያ እንደላከ ታዝበን ሳናበቃ ዛሬ እነርሱም በሚያሳፍር ታሪካቸው ሲሸማቀቁ ሲያፍሩበትም እናያለን፡፡ አዎ! ለሚወደን ዳቦ ለሚጠላን መድፍ መባረክ ምን አይነት ጵጵስና ምን አይነት ድንቁርና ይሆን? በምንም አይነት መልኩ ይህንን ግፍ የሚቀበል ህሊናና ልብ አይኖረንም፡፡

           በጥንት ታሪክ እኛም መልካም ገጽታ ነበረን፡፡ የእኛ ወገን ያልሆኑ እንግዶችን በክብር ተቀብለን አስተናግደን፣ ርስት ከፍለን ሰጥተናል፡፡ እንደመታደል ለሚወዱን ብቻ ሳይሆን ለሚጠሉንም የሚተርፍ ሀብትና ልብ ነበረን፡፡ራሳችንን በልኩ እናይ ስለነበር ሌላውን ከመንቀፍ አንደበታችንን ከልክለን በንስሐ ወደፈጣሪ እናነባ መልስም እስከምናገኝ የማንነሳም ነበርን፡፡ ከጥቂት ዘመናት ወዲህ ግን ነገር ተገልብጦብናል፡፡ ከሁሉ በላይ እኛ በሐገራችን ሀብት፣ በኃይማኖታችን፣ በጀግንነታችን፣ በማንነታችን … በጣም የተለየን ልዩ ፍጹማን በአለም ላይ እኛንና የእኛን የሚመስል ምንም እንደሌለ ለዘመናት ለፍፈናል፡፡ ያ ሁሉ ልፈፋና ጩኸታችን ግን ምን እንደጨመረልን ሳስብ ይጨንቀኛል፡፡ ራሳችንን በልክ አለማየታችን የንስሐ በር እንኳ ዘግቶብናል፡፡

        አሁን በእኛ ዕድሜ አንድ ሐገረ ስብከት ላይ አንድ "አባት"(በኋላ ጳጳስ የሆኑ) የገዛ የቤተ ክርስቲያን ወገኖቻችንን ከአንዱ ከጌታ እራት የተካፈሉንን ወንድሞችና እህቶቻችንን በድንጋይ እንዲወገሩ ድንጋይ ባርከው የሰጡ አባት እኛም እኮ አሉን፡፡ በባረኩት ድንጋይ እጁ የተሰበረ፣ ዓይኑ የጠፋ፣ አካሉ የጎደለ፣ ሕይወቱ ያለፈ … ዛሬም አሁንም ሕያው ያልሞቱ ምስክሮች አሉ፡፡ (እኛ ላመነው እምነት እንደቅዱሳን እስከሞት በመታገስ ሳይሆን በመግደል እንደምናጸና ካመንን ከምንነቅፋቸው አሕዛብ በምን ነው የተሻልነው? ደግሞስ ይህን ቃየላዊ መንገድ ከየት ተማርነው? ይበልጥ የሚያሳዝነው እንዲህ ያለውን ነውርና ኃጢአት መፈጸሙን አይተን እንኳ ማናችን እንሆን ይህ ልኩን ያለፈ በደል ነው ያልን?)

     ዛሬ የአመለካከት ነጻነት ተከብሯል የሚል አንቀጽ አለም አቀፍ መርህ በሆነበት ዘመን፤ የገዛ ወገንን ያውም ያጠመቁትንና የወለዱትን እንዲህ ማድረግ እንዴት ያለ ድፍረት ነው? ባዶ ትምክህት ተሸክመን ራሳችንን በቅጡ ማየት ተስኖናል፡፡ ለእውነት እየታዘዙ ሐሰትን መጠየፍ ፈጽሞ አልተቻለንም፡፡

     ጉስቁልናችንን፣ ድህነታችንን፣ ራስ ሆነን ወደጅራት መለወጣችን፣ እርቃናችንን መቆማችን፣ ድንግል መሬት እያልን ፎክረን ድንግልናችንን የምዕራባውያን ባህልና የኃጢአት "ቴክኖሎጂ" በየሜዳው የገረሰሱልን፣ ጀግንነት ብለን ለገዛ ስሜታችንና ለአመንዝራነታችን እጅ የሰጠነው፣ የክርስቲያን ደሴት እያልን ትዕልፊት ግብረ ሰዶማውያንን በየጎዳናው ያበቀልነው … ስላፈሰስነው ደም ለንስሐ መዘግየታችንና ራሳችንንም በልክ አለማየታችንም ነው፡፡

     ራሳችንን ከኃይለኛው በታች ዝቅ ዝቅ አላደረግነውም፣ በቀደመው ዘመንና በአሁኑም "ጠላት" መጥቶብን አይደለም እንደጎርፍ ደም ያፈሰስነው፣አንገት በየጎዳናው የጣልነው፣ ወጣቶችን እንደቅጠል ያረገፍነው … በዚህ ሁሉ  ስላፈሰስነው ደምና እንባ ንስሐ ሳንገባ ዛሬም በኃይማኖት ስም ደምና እንባ እናፈሳለን፡፡ የኃጢአት ቀጠሮአችንን ሳንቋጭ "ቅድስት ሐገር " እያልን እንፎክራለን፡፡ ምሕረቱ በዝቶ ዘመን የተጨመረልን ለንስሐ እንጂ ለአመጽ አልነበረም፡፡

   ራሳችንን በልክ እንይ፡፡ ጅራት የሆንነው በኃጠአታችን ነው፡፡ በነገሥታቱ ዘመን ሰላም ሲሆን ጦርነት አምጣ እያልን እጣንና ጧፍ ወደገዳማት እንልክ ነበር፡፡ ይህንንም ነው ታሪክ እያልን በየመዛግብቶቻችን ያሰፈርነው፡፡ ለኢትዮጲያ ሕዳሴ ከልብ ከተጨነቅን ከሁሉ በፊት የሚቀድመው የንስሐ ልብና ብሔራዊ  ይቅርታ እንጂ ያማረ እቅድ፣ ስል ፖለቲከኛና የኃይማኖት ካባ የደረቡ ሰባኪያንና ወንጌላውያንን ማሰልጠን አያዘልቅምና ከሐገር መሪ እስከቤተ ክርስቲያን መሪ፣ ከታላቅ እስከ ታናሹ እንደሞኝ እላለሁ ንስሐ እንግባ፡፡ ከዚህ የባሰም የለምና "የባሰ አታምጣ" ንስሐ አይሆንም፡፡ እጆቻችን ለሁሉን ቻዩ ጌታ ይዘርጉ፡፡

                                ጌታዬ ሆይ! እኔና የአባቴ ቤት በድለናልና ይቅር በለን ፡፡አሜን፡፡