መስቀል የክርስትና ማዕከልና ዋና ትምህርት ነው። ያለ መስቀሉ
ክርስትና ክብር አልባ ትምህርት፣ ሕይወት አልባ ጉዞ ነው። መስቀሉን ማዕከል ያላደረገ ክርስትና፣ ከውኃ የወጣ ዓሳ ያህል
አንዳች ትርጕም የለውም። ከውድቀት ዘመን ጀምሮ፣ የሰው ልጆች “የእግዚአብሔር ጠላትና ለእግዚአብሔር ሕግ የማይታዘዙ፣
ለመገዛትም የማይፈቅዱ” የነበሩትን ያህል (ሮሜ 8፥7)፣ እንዲታዘዙና እንዲመለሱ፣ በሕይወትም እንዲኖሩ ጥሪ የቀረበላቸው፣
በታረደውና በመስቀሉ ላይ በተሰቀለው ጌታ “አባት ሆይ፥ የሚያደርጉትን አያውቁምና ይቅር በላቸው”
(ሉቃ. 23፥34) በሚለው፣ የመስቀል ላይ የጣዕር ድምጽ ነው።
ጌታና ቸር የኾንክ አባት ሆይ፤ በአገራችን ላይ ጦርነት እንዳለ፣ ዛሬም ድረስ ሰቆቃው ገና እንዳላበቃ፣ ምጡ እንዳልባጀ፣ ጭንቀቱ እንዳልሰከነ... ታውቃለህ፤ ደግሞም ይህ ጦርነት የአንድ አገር ሰዎች ኾነን፣ ነገር ግን መዋደድ ተስኖን፣ መፈቃቀር አቅቶን፣ መቀባበል ባንችልበት ነውና እባክህን ትግራዮችንም፤ አማራዎችንም፤ ኦሮሞዎችንም፣ ቤኒሻንጉልንም፣ አፋርንም፣ ሶማሌንም … በጥይት እሩምታ ፍጃቸው፤ በአዳፍኔና በባዙቃ አደባያቸው፤ በጦርና በገጀራ አስወግዳቸው። ነገር ግን ስለ ቅዱሱ ስምህ፣ ስለ ተወደደው አባታዊ ርኅራኄህ ሕፃናቱ አይነኩ፤ ሴቶቹ አይበደሉ፤ አረጋውያኑ አይባዝኑ፣ ባልቴቶቹ አይቅበዝበዙ፤ አካል ጉዳተኞቹ አይሰቀቁ፤ አሮጊቶቹ በበጎ ይታሰቡ፤ ወጣቶቹ በቁመታቸው ልክ አይጋደሙ።
እግዚአብሔር አምላክ እጅግ የተፈራ አምላክ ነው፤ ቅዱሳት
መጻሕፍት ስለ መፈራቱ እንዲህ ይመሰክራሉ፤
“በምስጋና የተፈራህ፥ ድንቅንም የምታደርግ፥ በቅድስና የከበረ እንዳንተ ያለ ማን
ነው?”
(ዘጸ. 15፥11)
“ስሙ የተቀደሰና የተፈራ ነው።” (መዝ. 111፥9)
እግዚአብሔርን መፍራት የጥበብ ኹሉ መጀመሪያ ነው፤ ደግሞም እግዚአብሔርን መፍራት ከኹሉ ነገር ያወጣል፤ አማኝ በመታመኑም ከኹሉ ነገር ይጠበቃል፤ በሰላምም ይኖራል፤ (ምሳ. 1፥7፤ መክ. 7፥18)፤ ነገር ግን ሰውን ወይም ፍጡርን መፍራት ወጥመድን ያመጣል (ምሳ. 29፥25)። ሰዎችን ስንፈራቸው ሕይወታችንን እስከ መቆጣጠር ይደርሳሉ፤ እናም በኹለንተናችን በእነርሱ አስተያየትና አረማመድ ውስጥ እንድንዘፈቅ ፍጹም በመጫን ያጠምዱናል። እግዚአብሔርን መፍራት ግን ምንም ወጥመድ የለበትም፤ ሳኦል ከእግዚአብሔር ይልቅ ሰውን በመፍራቱ ምክንያት፣ ከንግሥና ዙፋኑ የሚያዋርደውን ታላቅ ስህተት ሠራ፤ “ሳኦልም ሳሙኤልን፦ ሕዝቡን ስለ ፈራሁ፥ ቃላቸውንም ስለ ሰማሁ የእግዚአብሔርን ትእዛዝና የአንተን ቃል በመተላለፍ በድያለሁ።” (1ሳሙ. 15፥24) እንዲል።
.jpg)